επίτεξ

ἐπίτεξ, ἡ (Α)

επίτοκος, ετοιμόγεννη (α. «μετεπέμψατο ἐκ τῶν Περσέων τὴν θυγατέρα ἐπίτεκα ἐοῡσαν», Ηρόδ.

β. «ὡς ἐπίτεξ ἐστίν [ἡ κύων]», Λουκιαν.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + *τεξ (< τίκτω), τ. που απαντά μόνον εν συνθέσει (πρβλ. ά-τεξ, καλλί-τεξ)].